Pod względem tego, czym człowiek być powinien, ujrzałam jakby ziemię obiecaną i niewymownej doznałam rozkoszy
W1852 roku 21-letnia Jadwiga wyszła za mąż za hrabiego Władysława Zamoyskiego, który był bratem jej matki, starszym od swej wybranki o 28 lat. Wuj starał się o narzeczoną z całych sił, pisał miłosne listy i słał nietuzinkowe prezenty – podarował jej m.in. pieska rasy skye terier, którego nazwała Sedżet. Dziewczyna, choć szczerze podziwiała Władysława jako człowieka, długo broniła się przed nałożeniem obrączki. Ostatecznie małżeństwo, choć początkowo dla niej trudne, okazało się związkiem partnerskim, wypełnionym wza- jemną miłością i oddaniem.
Wyznanie miłosne
Władysława Zamoyskiego
Jadwiga stała się dla przyszłego generała towarzyszką życia nie tylko prywatnego, ale i zawodowego. Władysław liczył się z jej zdaniem i doceniał kompetencje językowo-dyplomatyczne, dlatego to ona, jako pośredniczka bądź wysłanniczka, wspierała jego działania w zakresie prowadzonej na rzecz Polski polityki. Relacja ta stała się dla Jadwigi swoistym oknem na świat – wychodząc za mąż za ważnego polityka kręgu Hotelu Lambert, zaczęła podróżować z nim po różnych krajach i poznawać nowe obyczaje oraz kultury. Wszędzie gdzie trafiła – od Stambułu po Londyn – organizowała wsparcie dla Polaków, zakładała szpitale, edukowała: innych oraz siebie.
Jadwiga i Władysław przeżyli razem 16 lat, w czasie których doczekali się czworga dzieci: Władysława, Witolda i dwóch Marii. Niestety dwoje z nich przedwcześnie zmarło. Wśród bolesnych doświadczeń prywatnych, trudów życia pod zaborami oraz wielkich wyzwań politycznych, Zamoyskim udało się stworzyć związek pełen pięknej i mądrej miłości małżeńskiej, w którym każde z nich rozwijało swoje pasje oraz realizowało postawione przed sobą zadania.
